Από το UNIC στη Γκάνα και μέχρι τη Μπιενάλε της Βενετίας

Το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Έρευνας (ARC) στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, όπου σπούδασα για 5 χρόνια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα επαγγελματική μου σταδιοδρομία.

Εδώ, υπό την καθοδήγηση έμπειρων και ταλαντούχων καθηγητών και ερευνητών προερχόμενων από ποικίλα υπόβαθρα, άλλαξε και η δική μου οπτική για την αρχιτεκτονική και τον κόσμο. Ήταν αυτή η επιρροή των αρχιτεκτόνων που γνώρισα εδώ στο ARC, που με ώθησε να αναπτύξω τις δεξιότητες και τα εργαλεία που χρειαζόμουν για να γίνω μία αρχιτέκτονας με χαρακτήρα και πάθος.

Μετά την αποφοίτησή μου, είχα την ευκαιρία να εργαστώ σε αρχιτεκτονικό γραφείο στην Αθήνα, μέσω του προγράμματος Erasmus+. Αυτή η εμπειρία ήταν για μένα ένα σημαντικό καμπανάκι αφύπνισης, καθώς έγινα μάρτυρας της σκληρής πραγματικότητας της κοινωνίας μας. Ο απίστευτος αριθμός άστεγων, πεινασμένων ανθρώπων στην Αθήνα, καθώς και ο πόλεμος στη Συρία, με έκαναν να θυμηθώ τι μου δίδαξαν οι καθηγητές μου στο ARC – να προσδιορίζω το πρόβλημα και να επιχειρώ να το λύνω μέσα από τα σχέδιά μου. Ως πτυχιούχος αρχιτεκτονικής, ένιωθα ότι ήταν καθήκον μου να προσπαθώ να αλλάζω τα πράγματα προς το καλύτερο.

Τότε άρχισα να εργάζομαι σε ένα έργο που στόχευε στην εξεύρεση τρόπου κατασκευής μικρών, προσωρινών καταλυμάτων για αστέγους, χωρίς κόστος και με εύκολα προσβάσιμα υλικά. Σκοπός ήταν η κατασκευή να είναι απλή, ώστε οι ίδιοι οι άστεγοι να μπορούν κάποια στιγμή να εκπαιδευτούν στη δημιουργία της. Τα καταφύγια φτιάχτηκαν χρησιμοποιώντας στοίβες από πλαστικά μπουκάλια και πλαστικές σακούλες για τις συνδέσεις. Το έργο συνέβαλε στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση γύρω από το τεράστιο πρόβλημα των πλαστικών αποβλήτων.

Ταυτόχρονα, συμμετείχα στο εργαστήριο «Ένα χειροποίητο σχολείο για τη Γκάνα», το οποίο είχαν διοργανώσει δύο αρχιτέκτονες από τη Θεσσαλονίκη και το NKA Foundation. Ήμουν μία εκ των 40 εθελοντών που πέρασαν ένα μήνα στη Γκάνα, χτίζοντας μια τάξη για τα ντόπια παιδιά – μια εμπειρία αξέχαστη!

Με την επιστροφή μου στην Αθήνα, έλαβα πρόσκληση να μεταβώ στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής για τρεις μήνες και να εργαστώ πάνω στη δημιουργία ενός πρότυπου καταλύματος με πλαστικά μπουκάλια.

Το έργο ονομάστηκε “House of Hope” (Σπίτι της Ελπίδας) και σύντομα θα εγγραφεί ως ΜΚΟ. Σκοπός του χώρου αυτού είναι να στέλνει ομάδες εθελοντών σε όλο τον κόσμο για να κατασκευάζονται καταφύγια για άστεγους.

Τώρα εργάζομαι στο αρχιτεκτονικό γραφείο καθηγητή μου στην Κύπρο, και είμαι μέλος της ομάδας που φέτος εκπροσωπεί και επιμελείται το Κυπριακό Περίπτερο στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας με το έργο «Είμαι Τζιαμαί που Είσαι» (I Am Where You Are). Αναπολώντας τον χρόνο μου στο ARC, σκέφτομαι πως η πίεση και η σκληρή δουλειά άξιζαν τον κόπο – ήταν μια καταπληκτική εμπειρία την οποία δε θα άλλαζα με τίποτα!

Ευδοκία Δημητρίου
Αρχιτέκτονας, Yiorgos Hadjichristou Architects
Αρχιτεκτονική, Τάξη του 2016