Τελικός αναστοχασμός για το μάθημα της Σχολικής Εμπειρίας

Αναστοχαστικό ημερολόγιο από τη φοιτήτρια Προδημοτικής Εκπαίδευσης Θεοδώρα Ονησιφόρου

Μια υπέροχη ξεχωριστή εμπειρία έφτασε στο τέλος της μαζί με πολλά ανάμικτα συναισθήματα, χαράς και συγκίνησης.

Η τάξη που τοποθετήθηκα αποτελείτο από νήπια 3-4 ετών και ήταν μια υπέροχη ομάδα! Προσπαθούσα το κάθε μάθημά μου να είναι δημιουργικό και εφάρμοζα μεθόδους που θα κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών. Συνήθως έμπαινα σε ρόλους και δημιουργούσα σενάρια. Μέσα από τις διδασκαλίες μου εβδομάδα με εβδομάδα, προσπαθούσα να γνωρίσω καλύτερα το κάθε παιδί. Παρατηρούσα πώς εκφράζεται, πώς εκδηλώνεται στο ελεύθερο και δομημένο παιχνίδι. Έτσι, είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω σχέσεις εμπιστοσύνης με τα παιδιά με αποτέλεσμα αυτή η προσέγγιση να με βοηθήσει στα μαθήματά μου.

Υπήρχαν και στιγμές που αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες στη διδασκαλία μου, λόγω του ότι υπήρχαν δίγλωσσα παιδιά στην τάξη αλλά και παιδιά με προβλήματα στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Τα πιο πάνω είχαν αντίκτυπο στη συμπεριφορά τους στο νηπιαγωγείο. Όλα αυτά όμως ήταν πρόκληση για εμένα, γιατί μέσα από τις δυσκολίες που συναντάς γίνεσαι καλύτερος εκπαιδευτικός, εξοπλίζεσαι με περισσότερη υπομονή και δύναμη για να ανταπεξέλθεις σε καθετί που ενδέχεται να συναντήσεις σε μια τάξη.

Στην πορεία κατάφερα, σε μεγάλο βαθμό, να συνδέσω τη θεωρία με την πράξη. Όταν πολλές φορές, κάτι δεν λειτουργούσε σωστά προσπαθούσα να βρω τρόπους που θα ενίσχυαν το μάθημά μου με αποτέλεσμα να καταφέρω να συνδεθώ με όλα τα παιδιά. Περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και δεν ήταν λίγες οι φορές που εκφράζονταν για κάτι που τα απασχολούσε. Μου έλεγαν «σ’ αγαπώ» με τόση αθωότητα και ευαισθησία, ήταν τόσο πρόσχαρα και έδειχναν με τον δικό τους τρόπο τη χαρά τους που πήγαιναν στο σχολείο. Αυτό με βοήθησε να γίνω ακόμη πιο καλή στο να τα ακούω και να σέβομαι τα θέλω τους και τις ανησυχίες τους.

Επιπλέον, μέσα από την πρακτική μου άσκηση ήρθα κοντά με το προσωπικό του νηπιαγωγείου, η σχέση μου με όλους ήταν πολύ καλή. Η νηπιαγωγός/μέντοράς μου, η οποία ήταν εξαιρετική, με ενημέρωνε έγκαιρα για το θέμα που θα δίδασκα αλλά και στο τέλος κάθε διδασκαλίας μου, με συμβούλευε και με ενθάρρυνε για να γίνομαι ακόμη πιο καλή με στόχο πάντα το καλό των παιδιών. Δίπλα της είχα την ευκαιρία να μάθω πολλά πράγματα, όπως πώς να χειρίζομαι δύσκολες καταστάσεις, διαφωνίες των παιδιών στην αυλή, συζητήσεις με τους γονείς και γενικά κάθε μέρα ήταν και μια αλλιώτικη εμπειρία. Φεύγοντας από το νηπιαγωγείο κουβαλούσα μαζί μου συναισθήματα και γνώσεις που θα θυμάμαι για πάντα.

Μέσα από το μάθημα της Σχολικής Εμπειρίας έμαθα τόσα πολλά που νιώθω ότι είμαι έτοιμη να μπω σε τάξη νηπιαγωγείου ως δασκάλα. Είμαι πολύ ευγνώμων!